Soms besef je pas achteraf welke rol je eigenlijk speelt. Gisteren, in Vlissingen, werd ik als speciale gast bij Film by the Sea geraakt door dat inzicht: in Anak Indië ben ik een brug geworden. Een brug tussen pijn en veerkracht, tussen verleden en toekomst, tussen stilte en klank.
Opnieuw verscheen de documentaire Anak Indië van Hetty Naaijkens-Retel Helmrich op het grote doek. Een film die inmiddels al meer dan 57.000 bezoekers heeft geraakt. Bij de aankondiging van Hetty zag Jan Doense, de directeur van Film by the Sea, mij in de zaal en kwam meteen naar me toe om mij persoonlijk te begroeten. Hij benadrukte nog eens mijn pianospel in de film – een warm en onverwacht moment dat voelde als erkenning.
Hetty noemde mij later meerdere keren en bedankte mij voor mijn bijdrage – het raakte me diep. Mijn stem en muziek, zichtbaar tussen de vleugels van Fazioli, werden daarmee ook een fundament van het verhaal.
Na de vertoning van Anak Indië voerde Hetty eerst een mooi gesprek met het publiek. Daarna ontmoetten wij elkaar – Thamara Batenburg, ambassadeur en gastspreker voor Veteranen in de Klas, Hetty en ikzelf. In die ontmoeting ontstond een warme dialoog over pijn, rechtvaardigheid, muziek en de brug die verhalen kunnen slaan.
Vervolgens gingen we samen naar de première van Koude Grond, de indrukwekkende documentaire van regisseur Daniël Krikke. Het vertelt de geschiedenis van duizenden Molukkers die in 1951 per schip naar Nederland kwamen – meest voormalige KNIL-militairen en hun gezinnen. Wat bedoeld was als tijdelijk verblijf, werd een uitzichtloze situatie. Het is een verhaal van pijn, herinnering en stille strijd.
Mijn vader kwam daarentegen per vliegtuig als onderdeel van de speciale troepen. Op zijn naam liet hij twee mensen meekomen – een verantwoordelijkheid die hij in stilte droeg. Ondanks de grote blauwe auto’s die soms voor de deur stonden, bemoeide hij zich niet met de politiek. Zijn mening lag diep verscholen achter zijn pijn, en die was altijd geworteld in rechtvaardigheid – geen strijd. Precies daarin herken ik mezelf: rechtvaardigheid dragen zonder strijd, maar met de kracht van muziek en waarheid.
Tijdens de avond werd ik aangesproken door mensen die de naam Hehakaya herkenden. Dat raakte me, want onze naam draagt geschiedenis. Het liet me voelen dat erfgoed mensen blijft verbinden, ook voorbij de film en voorbij de tijd.
Voor mij was dit een avond van beladenheid én schoonheid. Koude Grond liet de pijn zien. Anak Indië liet de veerkracht zien. Samen vormen ze een brug tussen generaties.
Ik ben dankbaar dat ik in dit grotere verhaal mee mag bewegen – als muzikale stem in Anak Indië en als mens die weet dat verhalen, hoe zwaar ook, altijd de weg kunnen openen naar licht. ✨
A.s. zondag ben ik opnieuw samen met Hetty aanwezig in Veenendaal voor een Q&A bij de vertoning van Anak Indië. Een nieuwe gelegenheid om opnieuw zichtbaar in gesprek te gaan, vragen te stellen en deze verhalen verder te delen.
