Op het landgoed van een vriendin op de Veluwe genieten we van de herfst en van het gele licht. Bij andere vrienden van Indisch eten en de hond. Het past allemaal in één weekend… nadat ik op vrijdag een concert heb gegeven Chopin en Krontjong een tryout waar Anak Indië die knipoog krijgt als “heim-wee”naar?
Voor mij is het logisch om te vertellen dat er in de bladeren iets bijzonders gebeurt: de bladgroenkorrels die licht omzetten in leven (precies wat bio betekent: leven) trekken zich terug wanneer de dagen korter worden. Dan verschijnt geel, de toon die er onder altijd al aanwezig was, maar verborgen zat in het groen.
Door mijn synesthesie zie ik klank als kleur en hoor ik kleur als klank. In de natuurkunde is 900–940 Hz het toongebied van B♭5 (Bes5) en klinkt die toon als hetzelfde warme geel van de herfstbladeren: helder, zacht en aanwezig als een pad van klank in de natuur. Die toon vormt de kern van mijn compositie als een de Poort van Licht. Bijzonder dat mijn MUSICA Dementia-concerten zie ik iets vergelijkbaars: dat de mensen niet weg zijn, maar ze staan soms al een beetje bij de poort tussen hier en daar die andere kant zou je kunnen zeggen.
In een blik, een aanraking of een klank is iemand ineens weer helemaal aanwezig. Voelen gaat dan voor het denken. Een glimlach verschijnt alsof ze even kunnen zijn wie ze altijd waren en stappen door die glimlach heen en lossen op. Zo herken ik hen En dan te begrijpen en weten wat de muziek bereikt en communiceert waar het geheugen niet meer komt, maar brengt terug wat belangrijk was én nog steeds is.
Ik kan niet anders dan dit aanreiken: piano spelen en muziek componeren.
Het verzacht de gemaakte realiteit hier en het heelt door het natuurlijke. Het is mijn taal, mijn vak en mijn kunnen van de kunst: om ruimte te maken voor wat voelbaar blijft, hier in dit moment. Voor liefde die eenvoudig kent is en een simpele stroom maar altijd dichtbij. Voor wat klopt: licht, klank en de toon die mensen raakt als een microwave door hen heen naar het diepe van binnen.
BIO is letterlijk leven zoals de natuur, het natuurlijke én harmony het één geheel kunnen zijn. En deze mooie hond Ponte, vernoemd naar de Ponte Vecchio in Florence en een Tibetaanse Doedel, voelt dit feilloos aan en zal de frequentie, co-regulatie of het nu paarden, koeien of honden zijn: ze laten zich niet verleiden door beeld en woorden, maar reageren op waarheid.
