In één seconde….Meer was het niet.
Ik remde voor een pubermeisje dat mij niet zag en van links kwam en toen BAM, lag ik op straat. Mijn been lag erbij alsof het even niet meer van mij was. De wereld werd ineens heel klein en aan de andere kant juist heel groot. Mijn bovenbeen gebroken. Mijn heup gebroken.
In de ambulance werd ik heel langzaam vervoerd, onder de morfine, naar het ziekenhuis in Zutphen. Alles flitste voorbij: handen, stemmen, infusen, röntgenfoto’s. Ik was half op weg naar Johannes, maar nu door de pijnmedicatie. Ik hoorde de man op de ambulance zeggen “je mag huilen en roepen, want dit doet serieus pijn” en voelde vooral: dit is toch weer ernstig.
Daarna ging alles sneller alsof ik een ‘Anak van de tijd’ werd in een andere film, waar ik met spoed naar Apeldoorn, niet door de stad maar over de A1 als een rechte lijn, zonder rotondes, zonder omwegen – alleen vooruit.
Aan het einde van de middag werd ik tussendoor geopereerd in één van de OK’s. Onder narcose kreeg ik een pin in mijn bovenbeen, schroeven, en een inwendige band om mijn linker bovenbeen. In mijn heup werd een beweegbare metalen pin geplaatst, een systeem dat me later weer moet laten lopen, zodra het bot gaat helen, zo knap van die gasten… iedereen zijn professie…
Mijn lichaam is inmiddels begonnen aan het mechanische én wonderlijke groeiproces van herstel. En door alles heen kwamen — na 31 jaar — de oude angsten terug.
COMA. Angst dat mijn hoofd iets had. Angst om weg te vallen. Angst om te verliezen wie ik liefheb. Angst om het definitief fout te doen, om te veel of te weinig te zijn. Angst om opnieuw die weg in te gaan en in coma te raken. Maar ik herkende en beleefde het wat ik 20 jaar geleden leerde met het boek: ‘Evolve Your Brain’ van Joe Dispenza. Zo wist ik hoe angst zich kan programmeren in het lichaam. En zoals Gabor Maté zegt: “het lichaam spreekt”, en Chopra spreekt over ‘de cellen dat ze een geheugen hebben’.
(En ja… zelfs de waterkristallen van Emoto kwamen in me op, ingezet van m’n Tales of the River).
Ik voelde: dit is oud, reactief, dit is weggestopt en komt nu boven water.
Trauma dat jarenlang in stilte heeft gezeten en nu trilt als reactie door mijn systeem. Mooi dat een vriendin zei en mij herinnerende uit het boek: ‘Onthoud Dit Altijd’, waar de jongen, de mol, de vos en het paard spreken:
“Soms,” zei de mol, “is iedere stap die je zet een overwinning.”
Vandaag is mijn overwinning dat ik er nog ben. Dat mijn hart vanuit liefde voor wie ik liefheb, nu het sterkst mag zijn. En oeps, wat is ze sterk. Alsof het instinctief weet: dit is de weg, de kunst van het ademen, voelen, toestaan. Ik hoef niets te bewijzen, slechts alleen herstellen en de volgende kleine stap toestaan. “Ik zal er weer zijn. Heen en terug en verder creëren, Step by step.”
Gelukkig zijn het niet mijn handen, die kunnen nog steeds over de toetsen lopen en pianospelen. Het is het lichaam dat nog natrilt van alles wat er gebeurd is. Maar ik ben inmiddels thuis, bij mijn vleugel waar de hele ervaring langzaam mag landen. Hier begin ik opnieuw, in het ritme dat mijn lichaam aankan, met de hulp van mijn kinderen, zorg, artsen en kracht… vanuit licht, toon en de taal van klank — dat ik kan blijven zien en horen van de natuur en vanuit het Universum.
