Tien jaar, een mijlpaal, en het lijkt alsof het net gisteren was. Toen begon de wederopbouw: met letsel, stilte, verlies en een handvol lef, kracht en het geloof, het weten dat muziek meer is dan geluid. Het is herstel, dialoog, menselijkheid. De ervaring en de beleving leerden mij dat steeds opnieuw.
Wat toen onmogelijk leek, groeide langzaam weer uit tot iets levends: MUSICA by Mariëtte Hehakaya, Stichting Colour of Sound, concerten in zorginstellingen, onderzoek, film, educatie en klankprojecten waarin kunst, wetenschap en zorg elkaar ontmoeten.
Van Californië tot de IJssel van Italië tot Gelderland, van de documentaire en film Anak Indië tot optredens in Luxor, van MUSICA Dementia tot een programma op de FAZIOLI in de Walburgiskerk, elk project bracht een stukje leven terug in beweging.
Er was ook een docentschap aan de Redlands University (VS), lezingen, ontmoetingen en de groei van visie waarin diversiteit geen thema is, maar een wezenstoestand. Neuro-akoestische sound en compositie brachten me zelfs een award voor klank en muziek.
Ik bén die diversiteit ook in klank, in erfgoed, in verbinding. Gelukkig is mijn houdbaarheidsdatum nog steeds uitgesteld en komt er binnenkort een gezellig winterproject: kunstrijden en een vleugel tussendoor … allemaal in Zutphen, waar muziek, adem en beweging één veld vormen zoals Staring het wellicht zou zeggen.
Dank aan iedereen die onderweg meeluisterde, meedacht of gewoon bleef. Dank aan Rens, die al die jaren bleef fotograferen: van modeshows bij de Bijenkorf tot concerten in Luxor en de bijzondere kleding van Humanoid die klank kreeg op het podium.
Tien jaar terug in Nederland en nog altijd onderweg tussen het natuurlijke en de natuur. Witte en zwarte toetsen licht tussen mens en muziek.
Wanneer ik nu terugkijk, zie ik dat werkelijkheid geen plek is om van te herstellen, maar iets om steeds opnieuw te leren aangaan, met kracht, passie en verwondering.
Met het hart als een werkelijke poort van liefde, in klank en zonder woorden.
