Volle zalen in Luxor, onverwachte ontmoetingen en herinneringen die terugkomen. Voor mij klinkt Zutphen steeds meer als een thuishaven. Een plek waar mn muziek, de geschiedenis en de natuur elkaar blijven vinden.
Uitverkochte zalen in Luxor en de diepe herkenning van…
Gisteren liep ik na mijn lessen even langs Luxor om ansichtkaarten af te geven. Tot mijn verrassing hoorde ik dat de film opnieuw was uitverkocht – voor de derde keer. Iets wat misschien zelfs de mensen van Luxor of Hans Heesen niet hadden verwacht. De plotselinge omarmingen na afloop, de persoonlijke verhalen en de herkenning raakten me diep. De Fazioli-vleugels van Evert Snel, waar we voor opnames van de film van Hetty naartoe uitweken, schitteren als hoogglans vleugels op het grote doek. Vleugels die herinneren dat muziek altijd weet je te laten vliegen en haar weg vindt, ook wanneer omstandigheden anders lopen dan gedacht.
Een verzwegen verhaal dat binnenkomt
In de film Anak Indië van regisseur Hetty Naaijkens-Retel Helmrich wordt een verzwegen geschiedenis hoorbaar gemaakt. In de zaal voel je hoe dit stille verhaal mensen diep raakt: een verhaal van pijn, vernedering en respectloosheid, maar ook van veerkracht, verbinding en liefde. Niet alleen “daar”, in het verre verleden, maar ook “hier”, in ons eigen land, werden mensen geconfronteerd met onbegrip. Juist die gelaagdheid maakt dat de muziek verder reikt dan woorden en nog dieper resoneert in het hart.
Nieuwe perspectieven
Eind november verschijnt daarnaast een documentaire van Sarah, waarin een ander facet van mijn leven en werk wordt belicht. Twee perspectieven, beide met muziek als hartslag. Samen vormen ze een oerkracht, een heling vanuit onvoorwaardelijke liefde. Ook de concertopnames uit de Walburgiskerk in Zutphen klinken daarin mee – in die stad die ik zelf “de zachte stad aan de IJssel” noem.
Herinneringen die terugkomen
En dan ineens een onverwachte herinnering uit 1958: een krantenknipsel over de klaar-overs in de Hoven, waar mijn moeder Frieda haar eerste baan had. Een oudere heer spreekt me aan, herkent mijn naam en verbindt die meteen met de blonde onderwijzeres uit zijn jeugd: mijn moeder. Hier, in Zutphen, ontmoette zij mijn vader. Hier begon het allemaal – met het ja-woord en de vermenging van familiegeschiedenissen.
Steeds vaker komen verhalen naar boven die jarenlang op een plank hebben gelegen. Mijn moeder die eigenlijk liever naar de kunstacademie was gegaan, omdat haar vader schilder en muzikant was. Schilderijen die tijdens de oorlog in Franse families terechtkwamen. Muziek en kunst die onderhuids altijd aanwezig bleven.
Thuiskomen aan de IJssel
Zutphen blijkt steeds meer een begin én een thuishaven. Na omzwervingen langs Boskamp, Olst, Arnhem, Köln, Los Angeles, Voorburg, Spoleto, Oak Glen, Wesepe en nu ook Fuerteventura, kom ik telkens hier terug.
De plek waar verleden en heden elkaar blijven ontmoeten. Waar de natuur klinkt als muziek – in de frequentie van de rivieren, de bossen en tot ver over de oceaan.
